عنادو اعتقاد

دو جنین در رحم مادر بودند نام یکی "عناد" بود و دیگری "اعتقاد"

عناد از اعتقاد پرسید : آیا به زندگی پس از زایمان اعتقاد داری؟

اعتقاد پاسخ داد : چرا که نه؟ لابد چیزی بعد از زایمان هست و ما هم اکنون مشغول اماده شدن برای ان هستیم.

عناد پاسخ داد : چرنده. زندگی پس از زایمان وجود ندارد. چطور میتواند چنین چیزی باشد؟

اعتقاد گفت : من نمیدانم. اما شاید جایی باشد روشن تر از اینجا. جاییکه ما بواسطه ی پاهای خود بتوانیم راه

برویم یا با دهانمان غذا بخوریم.

عناد گفت : این مزخرف است. راه رفتن ممکن نیست. غذا خوردن با دهان؟ مسخره است...

تغدیه تنها از طریق بند ناف ممکن است و بس!

... اعتقاد گفت : نه. من فکر میکنم چیزی هست که متفاوت تر از شرایط فعلی ماست

عناد گفت : تابحال هیچکس از آنطرف نیامده. زایمان پایان زندگیست و پس از زایمان چیزی وجود ندارد جز اضطراب و

تاریکی که مارا به ناکجاها میبرد.

اعتقاد گفت : باشه, من نمیدانم, اما قطعن ما مادر را خواهیم دید و او از ما مراقبت خواهد کرد.

عناد گفت : مادر؟ تو به مادر معتقدی؟ این مادریکه میگویی الان کجاست؟

اعتقاد گفت : او در اطراف ماست. ما در او حیات داریم و بدون او این دنیا وجود نداشت.

عناد گفت : من او را نمیبینم , پس از منظر منطقی او وجود ندارد.

که اعتقاد پاسخ داد ؛

اوقاتی هست که تو در سکوت فرو رفتی و صدایش را میشنوی , میتوانی او را درک کنی. من یقین دارم که فردای

پس از زایمان, حقیقتی وجود دارد و ما در حال آماده شدن برای رویارویی با آن حقیقتیم.

تنها علمی باقی میماند که باعمل توام باشد...